Spreken is goud…

Het spreekwoord luidt ‘spreken is zilver, zwijgen is goud’. Maar soms is spreken goud.
Spreken tijdens de uitvaart, het is één van de mooie onderdelen van mijn werk als uitvaartondernemer.

Als uitvaartbegeleider trek ik een hele week op met nabestaanden. Er moet veel georganiseerd worden, vooral in de eerste paar dagen na overlijden. De gesprekken met nabestaanden zijn eigenlijk nooit oppervlakkig. Sterker nog, tijdens de eerste kennismaking gaat het direct over zaken die met leven en dood te maken hebben, met keuzes die er toe doen. Keuzes, die je met hart en gevoel maakt. Mensen geven in zo’n week een inkijkje in hun persoonlijke leven. Dat vind ik mooi. Het levensverhaal van de overledene wordt vaak in de loop van zo’n week al bij flarden verteld.

Met enige regelmaat word ik gevraagd om, naast begeleider van de uitvaart, ook uitvaartspreker te zijn. Dat gebeurt vooral als het geen kerkelijke uitvaart is of als er geen ‘schrijvers’ en/of ‘sprekers’ in de familie zijn. Je hoeft natuurlijk niet echt een schrijver te zijn om een levensloop te maken van de overledene. Het is en blijft het meest persoonlijk als nabestaanden hun eigen woorden schrijven en uitspreken op een uitvaart. Maar ik help je daar graag bij. 

Collega uitvaartondernemers weten mij inmiddels ook te vinden als uitvaartspreker. In dat geval zit ik slechts een paar uurtjes bij de nabestaanden want dan hoef ik alleen maar te helpen met het invullen van de ceremonie. Het is dan zaak om in die korte tijd een goed beeld van de familie te krijgen om een passende en persoonlijke herdenking te verzorgen.

Onlangs werd ik door een collega ondernemer ingehuurd als uitvaartspreker. De overledene was op leeftijd, al jaren weduwe en kinderloos. De overgebleven broers en zussen regelden de uitvaart. Heel veel wisten ze eigenlijk helemaal niet van hun zus, het waren gewoon geen praters. De ene wist wel wat sappige details, maar de ander zei dat ik dát natuurlijk niet hoefde te vertellen. De informatie bleef karig. Toch lukt het ook dan om een tekst te maken, die ik altijd eerst ter goedkeuring laat lezen aan de nabestaanden, voordat deze gebruikt wordt in de ceremonie. 

Als ik dan van de familie hoor dat ze geraakt zijn door de passende tekst, dan is het goed. Dan is het gelukt om met zachte woorden dát te benoemen, wat tijdens het gesprek met de familie tussen de regels is blijven hangen. Spreken is dan soms ook goud.