Aafko de Vries zet zijn gedachten op papier in Het Welzijnsparadijs

NIJVERDAL – Aafko de Vries kan heel enthousiast vertellen over het onderwerp van het boek dat hij geschreven heeft; een basisinkomen voor iedereen. Een eerlijker verdeling van de welvaart. Dat de kloof tussen arm en rijk in deze wereld steeds groter wordt, dat de armen armer worden en de rijken rijker sluit absoluut niet aan bij zijn kijk op de toekomst. Maar tegelijkertijd is hij realistisch genoeg om te weten dat er nog heel wat hobbels te nemen zijn voor Het Welzijnsparadijs. En vandaar de ondertitel ‘Utopie of Werkelijkheid?’

Over armoedebestrijding en nivellering wordt de laatste tijd veel gesproken. Het is de bedoeling van De Vries de lezers van zijn boek aan het denken te zetten en hij hoopt dat hij dan veel reacties krijgt. “Elke reactie is welkom.” Het boek is geschreven tijdens de coronacrisis in 2020 en 2021. “Ik heb er bijna dagelijks wel een paar uur aan gewerkt”, zegt de schrijver. Hij gaat dan ook diep op het onderwerp in en bekijkt het van alle kanten. De Vries is lid van de landelijke Vereniging Basisinkomen die al sinds 1991 bestaat en eveneens lid van de plaatselijke Werkgroep Basisinkomen Hellendoorn. Zijn ervaringen bij de werkgroep heeft hij ook verwerkt in zijn boek. Een pilot in de gemeente Hellendoorn voor jongeren van 18 tot 25 jaar, met daarnaast een controlegroep is een voorstel van de Hellendoornse werkgroep.

Wereldwijd zijn er al vele experimenten met basisinkomens uitgevoerd; in Nederland niet veel en die zijn ter ziele gegaan omdat ze met privaat geld uitgevoerd werden. “Het is een voorwaarde dat de overheid er achter staat en financiert”, geeft de auteur aan. En dat kan volgens hem goed met de erfenis die vorige generaties ons hebben nagelaten. “Echte armoede is dan verleden tijd.”Bij een basisinkomen kunnen alle toeslagen komen te vervallen en kunnen heel veel ambtenaren ander nuttig werk gaan doen. Bovendien komen er veel gebouwen vrij die ingezet kunnen worden om de woningnood op te lossen. 

Solidariteitsdorp

De schrijver heeft zijn plan uitgewerkt in een aantal hoofdstukken en de meeste daarvan gaan over het Solidariteitsdorp, dat hij ergens in een noordelijk krimpgebied situeert. Uitgangspunt voor het Solidariteitsdorp zijn ‘mensen van goede wil’. Ook (christelijke) naastenliefde.Wie zich daar wil vestigen ondertekent een verklaring de geldende regels van het dorp te respecteren. In het (gedroomde) Solidariteitsdorp krijgt elke inwoner vanaf 18 jaar een basisinkomen van 1400 euro per maand. Werken hoeft niet, maar De Vries gaat er vanuit dat de meeste inwoners dat wel gaan doen. Wie naast zijn basisinkomen veel verdient, moet via een glijdende schaal belasting betalen. Baby’s en kinderen krijgen de helft van het basisinkomen (700 euro) waarvan de helft weer op een spaarrekening wordt gezet. Zo krijgt iemand die 18 jaar wordt een bedrag van 70.000 euro. “Dat is te gebruiken voor een studie, maar ook voor een wereldreis”, zegt de auteur. Vrijheid en zelfbeschikking zijn van wezenlijk belang. In het Solidariteitsdorp zijn verschillende dorps B.V.’s gevestigd als een energie- en waterbedrijf, een aannemersbedrijf, een gemeenschapshuis voor cultuur en bestuur, een boerderij... Ook een bank, winkels en een garagebedrijf. Zo ongeveer alles wat een kleine gemeenschap levensvatbaar maakt. De auteur noemt ze O.S.C. (Ontzettend Sociale Club). Basisbehoeften als een school, een apotheek en een hotel zijn eveneens aanwezig. 

Natuurlijk zijn de gebouwen en huizen in het Solidariteitsdorp energiezuinig. Er wordt veel gebruik gemaakt van waterstof. Eigen autobezit is niet nodig; de bewoners kunnen deelauto’s die elektrisch of op waterstof rijden bij de garage betrekken. De Vries zou graag zien dat al zijn plannen en berekeningen eens serieus door het Centraal Plan Bureau worden bekeken.

Impressie

Bovenstaande is slechts een beknopte impressie van wat er allemaal beschreven wordt in het Welzijnsparadijs. Het boek is uitgegeven bij Van Warven en via bol.com of bij Bruna te bestellen. Een aanrader voor wie ook vindt dat het met onze maatschappij niet de goede kant opgaat.