Ladyspeaker 112

Hardop begon ze te tellen: ‘1-2 -3- 4 ---- 10 en stop, u doet het goed meneer, - begint u maar weer, - ik geef het tempo wel aan: 1-2-3 - ‘. En zo ging ik door met iets wat ik wel kende van tv, maar nog nooit had gedaan: hartmassage. Die stem kwam uit de telefoonspeaker van een collega vrijwilliger, die 112 had gebeld. Maar wacht, laat ik bij het begin beginnen om onze ‘shock experience’, duidelijk te maken. Al jaren maak ik deel uit van een groepje mannen dat voor Staatsbosbeheer vrijwilligerswerk verricht op de Sallandse Heuvelrug. Op die bewuste dag onlangs, hadden we zoals altijd een aantal bospercelen gescand en waren op weg terug naar huis. Totaal onverwacht werd de nestor van ons groepje getroffen door wat we, -achteraf -begrepen als een bijna fataal hartinfarct. De eerste door schrik verlamde seconden, dachten we dat leven en geest volledig waren geweken. Was hij werkelijk al niet meer onder ons? Alles wees daar op maar zekerheid was er niet. Wat te doen? Het woord hartmassage viel, -konden we dat? Twijfel volop; toch nam een moedige collega het initiatief en begon er voorzichtig mee, - ondertussen 112 gebeld, -de zandweglocatie uitgelegd enzovoorts.

Het hulpverleningsproces dat toen opgang werd gebracht zal me nog jarenlang bij blijven. Als derde nam ik de hartmassage over, we wisselden elkaar af want - zo werd me snel duidelijk-, hartmassage is een krachtsinspanning. Maar de 112 dame uit de telefoonspeaker voelde de situatie uitstekend aan, ze nam de regie zodanig positief over dat je kon spreken van volledige ‘remote control’. Pure mentale support was het; support waardoor wij de kracht en moed behielden om door te gaan tot de noodhulp arriveerde. Binnen tien minuten was er een ambulance, enkele minuten later nog één en zelfs een motoragent kwam er bij. Met de schrik er nog in zagen we voor onze ogen hoe zich ‘als in een flow’, het slachtofferhulpprotocol voltrok: onze gedupeerde vrijwilliger werd behandeld met de defibrillator, -zuurstof, -infuus en was even later al op weg het ziekenhuis. Aangeslagen bleven we achter. Dat handelen van die ambulance verpleegkundigen was vergelijkbaar met hoe het Formule1-team, Max Verstappen door de pitstop loodst. Zo’n maximaal op elkaar ingespeeld team dat beschikt over - in dit geval – levensreddende skills en drills.

Via deze column wil ik die ambulancemedewerkers (en motoragent) bedanken voor hun excellent optreden, chapeau! En u anonieme mevrouw uit de telefoonspeaker: u deed het zo ontzettend goed, u gaf ons sturing en moed om te doen wat we moesten doen. In mijn ogen bent u een echte Ladyspeaker, grote klasse! (PS: ondanks alle hulp, is onze gewaardeerde collega enkele weken later helaas alsnog overleden).